Wandering Willemse's | Reisblog

Miami Beach was ‘slechts’ een tussenstop onderweg naar een van de highlights van de vakantie, ons verblijf op de Tranquility, een zeilbootje voor de kust van Key West, het zuidelijkste puntje van Amerika. Beachboys op de radio, cruizend door Miami Beach, kijkend naar de meest fantastische huizen aan het water. We wijzen de mooiste aan, daar zouden we zelf ook wel willen wonen. Zien allerlei leuke appartementjes, die we wel zouden kunnen verhuren als AirBnB, en dan zelf natuurlijk wel alle vakanties (behalve de zomervakantie, want dan is het te heet in Florida) gebruik maken van het appartement. Kortom, onze fantasie slaat weer eens op hol.

Op weg naar de Turnpike slaan we verzuchtend nog een blik op downtown Miami, jammer dat we hier niet nog wat extra dagen kunnen blijven. 

Eenmaal op de Turnpike verdwijnt Miami uit ons zicht en rijden we de Everglades binnen. Een moerasachtig natuurgebied van mangrove en grassoorten, bomvol alligators, slangen en andere ‘enge’ beesten. 

Aan het einde van de Turnpike stoppen we even kort bij de Starbucks drivethrough voor een lekkere bak koffie en rijden we highway One op, de weg naar Key West.

Een prachtige rit, over bruggen en door de kleine stadjes en dorpjes van de Keys. 

Op Key Largo (jawel die van dat liedje van de Beachboys) stoppen we bij een strandtent aan een idyllisch strandje voor wat te drinken, een ijsje en Key Lime Pie, de lokale lekkernij. Kokomo hebben we helaas niet gevonden, maar we houden hoop voor de terugweg.

We rijden door. Stoppen nog een keer voor het mooie uitzicht en om de benen te strekken. Aan het begin van de middag komen we aan in Key West. Een origineel oud stadje, super toeristisch, waar de kippen en hanen als beschermde diersoorten vrij door de straten lopen. Ontzettend grappig! Het is tropisch heet en we zoeken een leuk barretje op om wat te eten en contact te leggen met Matthew, de eigenaar van de boot. Als we hem spreken zegt Matthew niets van de reservering te weten. Hij en zijn partner Julie, die onze reservering heeft aangenomen zijn uit elkaar en Julie heeft hem niet op de hoogte gebracht van onze reservering. De boot is wel beschikbaar, maar nog niet schoon, en bovendien staat er te veel wind om op de boot te verblijven. En, oh ja, hij is niet in de buurt, dus we moeten maar even met een vriend van hem, John, contact opnemen.

Helemaal verbaasd en verward hang ik op. En nu???

Binnen een minuut worden we gebeld door een Amerikaans nummer. PJ neemt op en krijgt een nederlands sprekende vriendin van Matthew aan de lijn. De Belgische Katrien probeert ons uit te leggen wat er aan de hand is. Julie is weg, heeft Matthew niet geinformeerd over de reservering, en of we ons geld terug krijgen is nog maar af te wachten, dat heeft Julie ook. Maar Matthew en zij gaan er alles aan doen om ons verblijf onvergetelijk te maken, zij leggen contact met Captain John, een vriend met een jacht, waar we de nachten op kunnen doorbrengen, het jacht is veel stabieler dan de kleine zeilboot, dus beter vanwege de harde wind. 

Na nog wat heen en weer gebel en geapp, besluiten we akkoord te gaan, een beetje noodgedwongen ook, want als we nu nog een hotel moeten zoeken wordt het lastig. 

We bekijken het stadje en gaan op de afgesproken tijd op zoek naar Captain John in de haven. Om 20.00 uur staat hij klaar met zijn Dinghie (klein motorbootje) om ons naar zijn jacht te brengen. Hij woont op de boot.

Met een gangetje van 60 km per uur varen we de zee op. Hij laat ons de Tranquility nog even zien en die ligt inderdaad lekker te schudden op de golven. We varen door naar de jacht van John. Bij aankomst laat hij ons trots zijn boot zien. Het is een boot uit 1974 die hij sinds twee jaar heeft en die hij aan het opknappen is. Er zijn twee slaapkamers, twee badkamers (waarvan er een kapot is) en een woonkamer/keuken met een mega tv die de jongens wel aanspreekt. Als we vragen waar we slapen wijst hij ons zijn slaapkamer, en de jongens slapen in de andere, John slaapt op de bank. We voelen ons direct bezwaart. Als we dit van te voren hadden geweten, waren we er niet mee akkoord gegaan. Moet deze arme man nu twee nachten op de bank slapen, omdat deze wildvreemde mensen geen hotel hebben gezocht???

Het wordt wel een bijzondere avond. John is bijzonder gastvrij en verteld ons van alles over zijn leven. We drinken wat op het achterdek en zien de Portuguese Man ‘o War, een kwal met een groen lampje, de zee om ons heen verlichten. Heel gaaf. We slapen prima, en de harde wind lijkt op de boot wel mee te vallen. 

Als we opstaan besluiten we wel dat we John niet nog een nacht willen belasten met onze aanwezigheid. Hij moet al zijn privacy, en zelfs zijn eigen bed opofferen, dat willen we hem niet nog een nacht aandoen.

We trakteren hem op ontbijt in de haven en betalen hem voor de nacht. We gaan voor de komende nacht op zoek naar een hotel.