Half vijf gaat de wekker. Vroeg opstaan voor de vakantie roept altijd een sentimenteel gevoel van vroeger op. Maar ik heb deze keer geen broodjes gesmeerd en pakjes drinken gekocht of een thermoskan koffie gezet. 
We moeten 2,5 uur rijden naar Brussel. We vliegen ditmaal vanaf Zaventem. Weer een nieuw vliegveld voor ons. We worden voor binnenkomst opgewacht door een aantal militairen in uniform, dat is het overblijfsel van de verschrikkelijke aanslag twee jaar geleden, die een 30-tal mensen het leven heeft gekost.

We willen meteen inchecken, maar we worden tegengehouden door een mevrouw van Air Canada, want we hebben geen visum voor Canada. Ook als we aangeven dat we slechts op doorreis zijn, worden we gemaand om een visum aan te vragen.

We staan een klein half uur te prutsen voor een soort van computer, maar het lukt. Meteen haasten we ons weer naar de incheckbalie. Helaas zijn onze visa nog niet geaccepteerd, we moeten wachten. Als we vragen hoe lang, geeft de man ons door dat dit 10 minuten tot 72 uur kan duren. Lichte paniek slaat toe, maar we blijven rustig en gaan eerst maar even ontbijten.

Na 1 uur is het visum van PJ geaccepteerd. Dat van de kinderen was al geaccepteerd, nu enkel nog wachten op dat van mij. Er wordt natuurlijk al uitgebreid gefantaseerd over een vakantie zonder mama, totdat ik eindelijk ‘roet’ in het eten gooi en kan vertellen dat ook mijn visum is geaccepteerd. Jippie!!! Daar gaan we, eindelijk!

We kunnen vrijwel meteen doorlopen naar het vliegtuig. Boarding is al begonnen.

De vlucht verloopt rustig. En het onthaal in Montreal is heel bijzonder. Het is de laatste vlucht van onze piloot voor z’n pensioen en er staan twee brandweerauto’s die een boog van water spuiten als welkom. Kippenvelmomentje…

Welkom in Canada, en gelijk door naar de Amerikaanse security control. Belachelijk lang wachten, maar we hebben de tijd. De tweede vlucht, van Montreal naar Orlando is wat minder smooth… We hebben af en toe behoorlijk wat turbulentie, wat voor wat angstige blikken zorgt bij Luuk en Siem. 

Als we in Orlando aankomen hoeven we niet eens meer door de douane, dat verklaard die lange wachtrij in Montreal. Nu alleen nog even wachten voor de koffers en dan snel de huurauto ophalen voor de trip naar het hotel. 

Helaas moeten we voor de huurauto nog weer aansluiten in een wachtrij. Gelukkig wordt er wat extra personeel opgetrommeld en zijn we toch nog onverwacht snel aan de beurt. De auto staat voor ons klaar in de parkeergarage. De mevrouw van de garage wijst ons naar de rechter rij, en dan mogen we er helemaal vooraan een uitkiezen. We kiezen een spiksplinternieuwe zwarte Chevrolet Equinox. Enorme bak, met meer dan genoeg ruimte voor onze boomlange passagier op de achterbank 😉

We pakken de navigatie uit de koffer en rijden linea recta naar het hotel. We bewonderen nog even snel het zwembad voor we moe en voldaan naar bed gaan. Morgen wordt een mooie dag, warm weer, prachtige omgeving, grootse plannen, wat willen we nog meer.

Advertentie