Wandering Willemse's | Reisblog

Needles is compleet uitgestorven. Er is niemand op de camping, het is bloedheet en zelfs de laatste supermarkt heeft een aantal jaar geleden haar deuren gesloten.

Na een korte speurtocht op onze routekaart en op internet besluiten we dat Barstow onze nieuwe stop wordt. Een ritje van nog minder dan 200 kilometer, dwars door de woestijn.

De route is oud, het wegdek is bij tijd en wijle zeer slecht en net een achtbaan. We volgen het spoor en toeteren naar de lange treinen, waarmee we hopen dat ze terug toeteren. Als we voor de zoveelste keer de snelweg kruisen, staat er een bord met een melding dat over 30 mijl de weg afgesloten is, maar dat een afslag bereikbaar is, tenminste… die conclusie trekken we uit de borden.

Als we bij het eerstvolgende gehucht zien dat de weg afgesloten is en alleen open is voor bestemmingsverkeer, besluiten we de borden te negeren en er toch langs te rijden. De weg zou tenslotte toch pas na 30 mijl afgesloten zijn… en als bestemmingsverkeer er langs mag, dan mogen wij dat toch ook… deze weg leidt tenslotte ook naar onze bestemming.

Op verschillende plekken lijkt het de volgende kilometers dat ze aan de weg bezig zijn, maar wij zien geen wegwerkers. We rijden gewoon door. De weg is duidelijk slecht en het lijkt erop dat er een aantal overstromingen zijn geweest. Toen wij nog in Chicago waren, zagen we met enige regelmaat nieuwsberichten over overstromingen in het westen van het land, dus dat zal dan hier ook het geval wel geweest zijn.

Als we naar weer een aantal kilometer borden ‘Road Closed Ahead’ zien staan, beginnen we toch echt serieus te twijfelen of we wel verder moeten rijden. We staan op het punt om om te keren als we een pick-up truck een zandpad naast de wegafzetting in zien rijden. Aha!! Als hij dat mag, dan mogen wij dat ook.

Met onze 4-wheel drive rijden we het zandpad op en als we door een droge rivierbedding rijden, zien we dat de brug onder de weg volledig verwoest is. Er is niemand aan het werk, dus concluderen we nogmaals, dat het mag, wat we doen.

Na nog een stuk of zes van dezelfde roadblocks staat onze kilometerteller op de 30 mijl die in het begin werd aangegeven. Nu zal dan zo die zijweg wel komen. Er is nog 1 roadblock en daar is warempel wel iemand aan het werk. We rijden weer over het zandpad langs de blokkade op en zwaaien naar de wegwerkers. Na een kilometer of zo zien we de afslag. Maar als we voor ons kijken (en we zitten middenin de woestijn, dus we kunnen wel een heel aantal kilometer vooruit kijken), lijkt het net alsof er geen wegwerkzaamheden meer zijn. Dan pas valt bij ons het kwartje. De wegblokkade gold voor de eerste 30 mijl van de route, dus het stuk dat we zojuist “illegaal” hadden afgelegd.

Bij een oud en verlaten tankstationnetje een stuk verderop worden onze vermoedens bevestigd. We stoppen er voor een kop koffie en de man die het stationnetje beheerd verteld ons inderdaad dat de weg afgesloten was vanwege overstromingen. Hij laat ons zelfs foto’s zien van de ravage van een paar weken eerder. Als we vertellen dat we er zojuist langsop zijn gereden, geeft hij aan dat we heel veel geluk hebben dat we niet aangehouden zijn door de politie. Er schijnen namelijk nogal veel controles te zijn. We beseffen ons nog maar weer eens wat een mazzelpikken we zijn, en lachen om het avontuur dat we hadden van off-road langs de wegafzettingen rijden. Hebben we toch maar weer meegenomen, en nog steeds 100% van de originele Route 66 gereden…

Begin van de middag arriveren we in Barstow, waar we onze tent weer vliegensvlug opzetten (we zijn er inmiddels aardig bedreven in geworden), en we een nabij gelegen ghosttown bezoeken.

Het voormalige mijnersstadje heet Calico, en is inmiddels een museum. Nadat we entree betalen en de auto parkeren lopen we het stadje binnen. Het valt ons op dat er weinig bezoekers zijn. Er rijdt een treintje door het stadje en we hebben gehoord dat die ook de oude mijnschachten in rijd. Dat willen we graag meemaken en we betalen nogmaals entree, ditmaal voor het treinritje (van 8!!! hele minuten). Als we na het mega commerciële ritje, dat overigens niet door de mijnschachten ging, uitstappen zijn we een beetje verbijsterd dat we zoveel entree moesten betalen voor zo’n lullig ritje.

Als we vervolgens om de oude mijn in te kunnen nog eens entree moeten betalen, komt de Hollandse zuinigheid in me naar boven. Zonder resultaat klaag ik tegen de dame aan de kassa, maar ja, wat kan zij er aan doen. We laten het ons maar gebeuren en betalen braaf de entree. Driehonderd meter… en dan zijn we al bij de uitgang. Als we naar buiten lopen zijn we wel een beetje klaar met Calico. We hebben het warm en lopen – ligt gefrustreerd (in ieder geval ik) – naar de auto. We gaan op de camping lekker de stof van ons afspoelen en afkoelen in het zwembad. Daar hebben we zin in. Heerlijk!!!