De jongens vinden het niet leuk dat we vandaag alweer verder gaan. Het is weer mooi weer en ze willen zwemmen op de camping. Gisteren is het daar door het slechte weer niet van gekomen, maar ze hebben niets te beslissen, we willen weer door.

We gaan naar de Bonneville Salt Flats, een groot zoutmeer zo’n 150 kilometer van Salt Lake City. Daar worden eens in het jaar, rond begin augustus snelheidsraces gehouden met van die zelf geknutselde idiote auto’s. Echt iets voor ons dus!

De rit er naar toe begint prachtig. We rijden dwars door een skigebied en de weg slingert tussen de bergen door. Tot we bij de snelweg richting Salt Lake City belanden. Dan wordt het een stuk saaier door de grote industriegebieden waar we langs rijden. Om beurten zitten we naast PJ voorin de camper. De jongens vinden het voorin zitten prachtig (daar gaat m’n ereplaats…). Er is mooie muziek op de radio en de tijd vliegt voorbij.

We lunchen bij de Mac, en de jongens gaan als vanouds toch weer voor het speeltje en de Happy Meal. Net na de middag rijden we langs het eerste stuk van de zoutmeren. Wat een bizar landschap. Het lijkt wel of we op de maan rijden, of dat we zo een zee in rijden, de weg lijkt af en toe in het niets te verdwijnen. We maken een stop op een parkeerplaats en zetten voorzichtig de eerste stappen op de zoutvlakte. Dat voelt raar, alsof je in de sneeuw wandelt. Zonder zonnebril kun je bijna niet gewoon kijken, je wordt gewoon verblind door al het licht. We voelen en proeven het zout. En zout dat het toch is!!!

We maken onze slippers schoon bij een kraantje voor we de wagen weer instappen en rijden daarna verder richting Wendover (waar we gaan overnachten). Het is nog vroeg, dus we rijden eerst even naar de Bonneville Speedway, misschien worden er al een paar auto’s getest. Na 5 minuten op de weg er naar toe houd het asfalt in een keer op. Moeten we hier nu stoppen? Is dit het? We zien een aantal auto’s van het zout afkomen en in de verte glinstert wat, wat er op lijkt of er wat te doen is. Afstand inschatten is erg lastig, het zou zo maar enkele mijlen ver weg kunnen zijn.

We besluiten de gok te wagen en met de RV het zoutmeer op te rijden. Wat een rare gewaarwording. Na een mijl of 3 komen we bij de auto’s aan. Het blijkt een filmset te zijn en we voelen ons indringers. We blijven op afstand en maken foto’s en video. We horen van een dame dat de races afgelast zouden zijn vanwege een gebrek?? aan water op de vlakte. Het maakt ons allemaal niets uit. We lopen op onze blote voeten in de zinderende hitte op een zoutvlakte met de grote van de provincie Utrecht. Hoe gaaf is dat!!

We zijn vroeg bij de camping en er is geen kip te doen. Het zwembad lonkt, maar is nog gesloten omdat het nog schoongemaakt moet worden. We vinden het maar raar, maar gaan eerst maar eens met z’n viertjes midgetgolfen. Als niet spelletjesfamilie is dit voor ons een hele opgave… maar het was onverwacht hartstikke leuk!

Als eindelijk het zwembad schoon is kunnen we niet wachten om een duik te nemen. Het water is heerlijk verkoelend en PJ en vooral Luuk zijn er niet uit weg te slaan. Om een uurtje of 8 lopen we het stadje in om wat te gaan eten. Wendover ligt net in de staat Nevada en het stadje barst dan ook van de casino’s. We eten wat in een van de casino’s en verwonderen ons maar weer eens over de sneue mensen die hun geld achterover gooien in een van de vele machines of aan een van de vele tafels.

Ligt gegeneerd lopen we na het eten weer terug naar de camping. Het is alweer bijna 10 uur, de jongens moeten naar bed. Morgen maar eens zien wat we doen. We genieten nu nog even van de heerlijke warme avond!

Advertentie