Vanmorgen werden we erg hartelijk ontvangen door de eigenaar van het Guesthouse. Hij vroeg ons direct of we al plannen hadden voor vandaag en adviseerde ons om een mooie wandeling te maken bij Monks Cowl. Dit is een natuurgebied helemaal aan het eind van de doodlopende weg waar ons Guesthouse ook aan ligt.

We hadden echter gisteravond ook al bedacht om te gaan downhill steppen, maar wellicht kan het beide. Na een heerlijk engels ontbijt zijn we klaar om de omgeving te gaan verkennen. Geen lange afstanden rijden vandaag. Bij de touroperator, blijkt het steppen niet mogelijk. Telefonisch reserveren we een andere activiteit voor de middag en besluiten we eerst maar eens een flinke wandeltocht te gaan maken. Met het kippenvel op onze (blote) benen stapten we vanmorgen de auto in, maar inmiddels is het al aardig opgewarmd. De wandeltocht is echt prachtig. Het is een korte tocht van drie kwartier naar Sterkspruit waterval. Net op het moment dat we denken dat de waterval niet meer komt, zien we hem ineens. Bijzonder mooi. Fotomomentje natuurlijk.

Op de terugweg zien we een soort van klimhekje over het prikkeldraad. We ontdekken dat we als we eroverheen klimmen, dat we tot aan de waterval kunnen lopen (bovenaan welteverstaan). Tja, en als onze kids iets zien waar ze op kunnen klimmen, dan moeten ze er ook op klimmen. Dus zo staan we met onze voeten in het water bij de afgrond van de waterval. Best een beetje eng. Ik mag dan ook van Pieter-Jan absoluut niet bij de rand in de buurt komen. Angsthaas!!

Om 13.00 uur moesten we bij de touroperator zijn van onze middagactiviteit: Drakensberg Canopy Tours (kijk maar eens op http://www.drakensbergcanopytour.co.za dan krijg je een indruk). We gaan tokkelen van boomtop naar boomtop. Siem heeft er niet zo veel zin in, maar we worden ervan verzekerd dat het hartstikke veilig is. Hij moet, dus hij gaat mee (met lichte tegenzin). Achterop een open jeep/busje gaan we op pad. Het is niet veilig om camera’s mee te nemen, dus we laten ons fotograferen en filmen door een van de medewerkers (vandaar nu dus nog geen foto’s, deze staan op een DVD). Bovenaan de berg, moeten we een klein smal pad het bos in, naar beneden, tot we bij de eerste boomtop aankomen. We moeten een voor een via de kabels naar de volgende boom met een plateau.

De eerste jump is een opwarmertje. Een kleintje om ‘het gevoel te krijgen’. De kabels hangen toch echter minstens zo’n 20 meter boven de grond en de bomen staan zo’n 50 meter uit elkaar. Toch wel een beetje de bibbers in de benen (en zeker niet van de kou). Siem is nu zo stoer, hij durft zelfs als eerste. Driedubbel gezekerd, gaat hij – zonder enige angst – over het randje. Wat een bikkel! Aan de andere kant een “Dit is vet awesome”, en een lachende Siem, gelukkig, dan durven wij het ook…

Dan is Luuk aan de beurt, die heeft het al eens gedaan (maar dan anders…) zegt hij, maar ook hij vind het wel een beetje eng. En daarna mag ik. Ietwat onwennig en angstig laat ik me ook over de rand vallen. In no-time sta je op het volgende plateau. Is dit nou alles? Pieter-Jan moet ook nog en hij is de grootste angsthaas van de familie als het gaat om hoogtes. Met een klein beetje leedvermaak, moedigen wij hem dan ook gedrieën aan en in een poep en een scheet staat ook hij bij ons op het plateau.

Dit was nog maar het begin. Zo staan ons nog 11 andere slides te wachten. Waaronder de langste van 170 meter. De hoogste van 65 meter en een aantal hele snelle genaamd: de zwarte Ferrari en de MINI Cooper (I en II). We vinden iedere slide steeds leuker. Vooral de lange, want dan kun je doen alsof je Superman bent, met een hand los (stuntpiloten)! Een van ons blijft het jammer genoeg wat minder vinden. Maar wel ontzettend dapper dat hij het heeft gedaan. Je hebt je certificaat dan ook driedubbel en dwars verdiend Pieter-Jan Willemse!

Vanavond nog even lekker eten en vroeg naar bed. We zijn redelijk uitgeput van alle (in)spanning.

Advertentie