Wandering Willemse's | Reisblog

De wekker gaat om 6.15 uur, het lijkt wel een normale werkdag. Vandaag worden we om 8.00 uur opgehaald om naar de bouwplaats gebracht te worden. Om 6.30 uur staat het warme en koude water klaar voor ons bad, waarna we aan kunnen schuiven voor een heerlijk ontbijt van scrambled eggs en worst met brood.

Eunice is alweer naar haar werk en Uhone zorgt voor ons. Ze lijkt blij even onder vrouwen te zijn en kletst honderduit over haar ongeplande zwangerschap en hoe ze dit niet durfde te vertellen tegen haar vader, die toen hij het eenmaal wist een jaar lang niet meer met haar gepraat heeft. 

Uhone studeerde mechanical engineering in Pretoria en haar vader had – enigszins begrijpelijk – een hele andere toekomst in gedachten voor zijn dochter. Mwaboeti is een schat van een baby en gelukkig is inmiddels de relatie tussen vader en dochter hersteld. Uhone heeft plannen voor haar stages, waarna ze klaar is met haar opleiding en aan de slag wil. 

Na het Zuid-Afrikaanse kwartiertje vertraging worden we opgehaald en naar onze bouwplaats gebracht. De 4-jarige dochter van Pretty lijkt blij ons te zien, Pretty zelf moet nog opstaan, en de opzichter van de bouw is in geen velden of wegen te bekennen, net zoals de ‘vriend’ van Pretty.

Gelukkig weten we wat we moeten doen en gaan de Pretty-girls aan de slag. Vandaag gaan we de buitenzijde van het huisje 3x sauzen. De zon schijnt al volop, we kijken hoe de zon draait, beginnen in de schaduw en hopen zo met de zon mee de hele dag in de schaduw te kunnen werken.

We krijgen al gauw hulp van de dochter van Pretty. Ze vind die blanke dames die hun gisteren met veel bombarie overvielen toch wel leuk en we geven haar ook een kwast. Ik draai wat Minidisco muziek van Spotify en Tsjoe, tsjoe, wah is meteen een daverende hit (ik dacht dat ik het dansje uit mijn geheugen had verbannen, maar helaas, het zat er nog helemaal in 😂).

Als eindelijk de opzichter ons komt helpen, schiet het lekker op. Onder het genot van een heerlijk muziekje zit om ca. 13.00 uur, als Ricus en Marike komen met de lunch, rondom het huisje 2 lagen grijze verf. Omdat we weer luidkeels staan mee te zingen doopt Ricus ons om naar The Three Degrees 🎶.

De lunch van boterhammen, appels en het drinken worden uiteraard gedeeld met Pretty en haar kids, die helemaal opleeft van zoveel eten. Ze vertelt dat ze de afgelopen dagen ziek is geweest en morgen voor controle naar de kliniek moet. Ze is bang dat we morgen niet komen als ze er niet is, maar we verzekeren haar ervan dat we haar huisje helemaal af maken en dat ze donderdag de sleutel krijgt. Ze is super dankbaar en vertelt me dat dan ook eindelijk haar oudste dochter van 12 weer bij haar kan komen wonen, want dan heeft ze ruimte genoeg voor 2 bedden (de twee kleinste kinderen slapen bij haar in bed).

Ricus en Marike vertellen ons dat we als we willen mee kunnen voor een rondgang met Salamina (de gastvrouw van Esther, Ninke en Jimme), langs een aantal van haar thuiszorg adressen. Marlous werkt in de zorgvastgoed en is erg benieuwd hoe dit in Zuid-Afrika is geregeld.

We nemen tijdelijk afscheid van Pretty en de opzichter en gaan mee voor de rondgang. We worden samen met de andere bouwreis deelnemers afgezet bij de kliniek waar Salamina werkt. Als eendjes achter moedereend volgen we haar langs drie van haar vaste thuiszorg adresjes. 

De eerste is een gezin, waarvan iedereen een verstandelijke beperking heeft. We ontmoeten moeder en dochter, die op haar beurt weer een baby heeft van 8 maanden, Niko. Het gezin woont zelfstandig in het familiehuis. Salamina vertelt dat zij bijna dagelijks een bezoek brengt aan het gezin om te controleren of de baby voldoende te eten krijgt, de juiste voeding krijgt en verschoont wordt. 

De kleine baby lijkt visueel beperkt te zijn en reageert heel traag. Wat het exact mankeert is nog niet duidelijk en moet nog onderzocht worden, maar het gezin kan niet zelfstandig naar de kliniek in de stad. In Zuid-Afrika moeten kinderen met een beperking bij familieleden ondergebracht worden, als dit niet kan gaan ze naar het weeshuis, zo vertelt Salamina. Met hulp van Salamina, haar collega en een beetje hulp uit het dorp kan dit kind gelukkig nog bij haar moeder blijven wonen.

Het volgende huisbezoek brengen we aan Kitrini en haar moeder. Ze wonen samen met de twee dochters van Kitrini in een huisje, amper groter dan de HomePlan huisjes. De 63 jarige moeder is in elkaar geslagen door een groepje mannen, waarna ze een beroerte heeft gekregen. We mogen het kleine huisje naar binnen, zien in 1 kamer een 1 en een 2-persoonsbed, en in de ruimte tussen de bedden ligt de half verlamde moeder, op een matje van schuim op de grond. De tranen schieten in mijn ogen… 

Kitrini vertelt dat ze sinds het ongeluk 24/7 voor haar moeder zorgt en daardoor haar baan moest opzeggen. Ze leeft van de Kinderbijslag die ze ontvangt voor haar dochter, maar moet daar nu zichzelf, haar moeder en kinderen van verzorgen. Ze geeft aan dat ze al een aantal keer om sociale steun heeft gevraagd, maar dat de aanvraag nog steeds niet in behandeling is genomen. Het ongeluk van moeder is inmiddels 7 (!!!!) jaar geleden. 

We bedanken Kitrini voor haar openhartigheid en wensen haar veel sterkte, waarna we geschokt doorlopen voor het laatste huisbezoek. Het blijkt de 58 jarige buurman van Kitrini met zijn hoogbejaarde moeder. De buurman heeft een beroerte gehad en heeft diabetes. Hij zit op zijn rollator voor het huis wat voor zich uit te kijken. Hij wordt volledig verzorgd door zijn moeder. 

Als we Salamina vragen wat er gebeurt als de oude vrouw komt te overlijden, zegt ze dat hij dan naar een ‘weeshuis’ voor oude mensen gaat (verzorgingstehuis) in de stad.

Na dit laatste huisbezoek lopen we achter Salamina aan naar de hoofdweg van Mulima, waar we opgepikt worden om vervolgens naar ons gastgezin te worden gebracht. 

Eunice en Uhone zijn thuis en hebben wat vriendinnen uitgenodigd. Ze zijn bezig met het avondeten en vlechten elkaars haar. We krijgen weer een emmer warm en koud water, waarmee we onze teiltjes kunnen vullen en onszelf wat op kunnen frissen voor het avondeten. 

Als we schoon de huiskamer in lopen, zit deze vol, want de school is uit en beide zoons van Eunice zijn ook thuis en de jongste zoon heeft een vriend meegenomen.  Een gezellige, luidruchtige bende😁.

Wij eten met Eunice en Uhone aan de keukentafel, de rest zit met bord op schoot in de woonkamer een in Zulu nagesynchroniseerde Bollywood serie met Engelse ondertiteling te kijken.

We hebben alledrie spelletjes meegenomen en na het eten stellen we voor om wat spelletjes te spelen. De opgeschoten puberjongens (17 en 19), hebben in lange tijd geen gewone spelletjes gespeeld, en sluiten graag aan. De dames van het gezin verkassen naar de woonkamer en gaan verder met het vlechten van de haren. 

Nadat ik het eerste spelletje hopeloos heb verloren, vraagt Uhone of ik misschien mee wil helpen met vlechten. Een kans die ik uiteraard niet kan laten schieten, dus ik voeg me bij de dames en roddel lekker met hen mee, terwijl we honderden kleine vlechtjes ontvlechten en opnieuw invlechten. Een heerlijke avond, na een wederom indrukwekkende dag.

Het is voor Zuid-Afrikaanse begrippen laat als we met zijn allen om 22.00 uur aanstalten maken om te gaan slapen. De eerste gezinsleden moeten morgen om 5.00 uur op. Dus iedereen gaat naar bed. Morgen weer een nieuwe dag.